Bu sabah Ada'yı okulun kapısından bıraktım. Galiba ruhumu da orada bıraktım. Kendimi terk etmiş gibi hissediyorum.
Ada sabah uyandı. Dün "goodmorning" öğrenmişler bana onu söyleyip duruyordu. Bende onu bu sabah "goodmorning" diye uyandırdım. "Ben okula gitmek istemiyorum. Okulu sevmiyorum, öğretmenimi sevmiyorum. Ben bir tek seni seviyorum. Senin gitmeni istemiyorum" dedi. Ooofff içimi cız ettirdi. Ama zaten macera burada başlıyor. Yoksa daha öncede dediğim gibi. İtiraz etmese bir sorun olduğunu düşünürdüm. Bu kadar kolay alışması imkansız çünkü :)
Ona anlattım "Adacım öğretmenin ve arkadaşların seni çok seviyorlar. Öğretmenin benim yerime geçmeye çalışmıyor. Ben senin annenim ve benimde işlerim var. Sen okuldayken ben işlerimi halledip seni öğlen alacağım." "Bugün kitap günü götürdüğün kitabı okursunuz. Tokalarını, diş fırçanı ve ördekli terliklerini öğretmenine ve arkadaşlarına göster" sonrasında bir miktar laf kalabalığı ile Ada konuyu kapatır.
Bir miktar oyalanma taktikleri kullanıldıktan sonra giyindik, hazırlandık, çıktık. Okula geldik. Öğretmeni karşıladı. Ada içeri girdi. "Adacım bana öpücük ver ben gidiyorum" dedim. tam abartılı bir tepkide bulunacaktı ki öğretmeni Ada'nın getirdiği kitaba "aaa ne güzel bugün bunu mu okuyalım. dedi. Bende "Ada bu kitabını çok seviyor" dedim. "o zaman önce ben okuyayım sonra sende anlat ne dersin?" gibi cümleleri sıralamaya başladı ben Ada'yı öptüm. Ve onlar konuşurken çıktım. Çıktım ama kapının dışında Ada'nın ağlayıp ağlamadığını dinledim. Ses duymayınca çıktım.
Eve gelince hemen okulu aradım. Ne yaptığını öğrenmek için. Sorun yokmuş. Kahvaltısını ediyormuş. Sadece biraz hırçın ve kızgın davranıyormuş. Ada tepkisi zorda kalmadıkça ağlamaz, kızar.
Kendimi, onu orada bırakınca terk etmiş, bana güvendiği halde orada bırakmış gibi hissetim. Ama biliyorum ki bunun sonu yok. Er veya geç bu olmalı. Bu okul macerası başlarken biliyordum. Ada için zor olacağı kadar benim içinde zor olacak. Kabul ediyorum Ada'dan daha çok benim için zor olacak. Hep eşimle konuşurken "Ada okula hazır olabilir. Acaba biz hazır mıyız?" diyorduk. Ve gördük ki ben pek hazır değilim ve hiç bir zaman da olamayacağım. Küçük kızımın büyüyüp benden ayrılması.... Alışacağım alışacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder