Geçen hafta Ada'ya balık almıştık. Cuma sabahı uyandığımızda birisi yaşamıyordu. Ada'nın çok üzülmesini engellemek için durumu şamataya getirip konuyu değiştirdim. Oyuna getirip tuvalete atıp sifonu çektik. Atlattık diye seviniyordum ki. Öğleden sonra diğerini gördüm. O da ölmüş.
Ben şimdi bunu Ada'ya anlatamam, birini atlatmışken bunu öğrenirse çok üzülür diye düşündüm. Koştura koştura balıkçıya gittim. Canlı zannettiğinin benzerini ve onun yanına da yeni bir balık aldım. Ada'ya da "kızım bak Balış'ın yerine yeni bir balık aldım, Ada'ya da arkadaş olur" dedim.
Ada eve gelince diyalog şöyle gelişti
Ada: Aaa anne Ada nerede?" (Balığın adını Ada koymuştu da, öldüğünü gördüğünün ki ise Balış)
Mine: Orada ya kızım"
Ada: Hayır anne burada değil"
Mine: Kızım işte şurada"
Ada: Ama anne Ada'nın sadece kafasının üzerinde kırmızı vardı"
Mine: ıııı şey, Ada büyüdüğü için belki rengi değişmiştir"
Ada: Hııı o yüzden mi?
Bir süre düşündü taşındı. Sonra
Ada : "Anne, yoksa Ada da balış gibi denize gitti de yenisiyle mi değiştirdin"
Mine'nin gözler pörtler, şok geçirir ne diyeceğini bilemez. Ve gülmeye başlar. "hadi canım" demekle yetinip konuyu değiştirir.
Hala şaşkınım. Şok halindeyim. Ada henüz 3,5 yaşında bu nasıl bir zekadır bu çocuklarda ki inanamıyorum. Tamam çevre etkenleri algılarını çok geliştirebiliyor ama ben o kadar bağlantı kurabileceğini kesinlikle tahmin etmezdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder