Geçenlerde balıkçıdan balık alırken, balıkçı istavriti suya koyup verdi. Ne dedimse Ada'yı balığı bırakmak için ikna edemedim. Ölür de üzülürse diye "kızım balık tek başına sıkılır" dedim. olmadı. "Sana süs balığı alalım" dedim "ben gerçek balık isterim" dedi. Süs balığın oyuncak olmadığını anlattım ama yok yok yok. "O deniz de yaşayabilir" dedim. Olmadı. Bilakis oldu Ada'da hiç beklemediğim gibi hiç oralı olmadı ve onu yemek istedi.
Cumartesi günü yine balıkçıda aynı şeyler yaşanınca babası "sana süs balığı alalım onun sorumluluğu sende olacak bakabilir misin?" dedi. Ada çok sevindi heveslendi. Gittik aldık. Balığın birini o seçti birini ben. Ne kadar yem atması gerektiğini, nasıl bakması gerektiğini dikkatle dinledi.
Eve gelince onlara isim koydu biri Ada diğeri, Balış. Bütün gün balıkları ile ilgilendi. Yatarken ise "Anne ben balık aldığınız için çok mutlu oldum, Anne çok teşekkür ederim, baba çok teşekkür ederim" dedi. O kadar içtendi ki çok sevindim bende.
Pazar günü uyanır uyanmaz satıcının söylediği kadar yem attı balıklarına onlarla konuştu. "Anne balıklarım yaşıyorlar" dedi. Canım kızım çok sevindi yaşamalarına. Bir ara baktım elini sokmuş parmağı ile balığı seviyordu. Balıkta onun parmağına yaklaşmış ağzı ile bir şeyler yapıyordu. Biz de "bak senin parmağını öpüyor" dedik pek hoşuna gitti.
Bir süre okulda biten pillerin atılmaması gerektiğini öğrenmişler. Babası da evde bu görevi adaya verdi. Görevi verirken de " Ada pilleri toplayıp bu kutu da biriktirmek senin sorumluluğunda, kutu dolunca alıp atık pil kutusuna götüreceğiz demişti. Bunu hiç unutmamış olacak ki "anne benim 2 tane şey benim sorumluluğumda biri balıklarıma bakmak, biri de pilleri toplamak" dedi. Çok şirin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder