Yanlızım. Yok değilim. Yok yanlızım :D

     Bir az önce yalnız olduğumu fark ettim. İnanamıyorum. İnsan konunun içindeyken her şeyi fark edemiyormuş. Nurturia'da yazışırken Başak'ın bir sözü üzerine bir şeyler yazdım. En sonuna da çünkü yalnızım yazmışım ve o an da dank etti kafama. Ben hakikaten çok yanlızım.

     Evet herkese göre biraz şanslıyım. Beni anlayan, dinleyen bir eşim var. Ama arkadaşım yok. Arkadaşım diyecek beni dinleyecek tek kişi aklıma geliyor. Görümcem inana biliyor musunuz? :D Ne bir dost, ne bir akraba sadece görümcem. Kapısını çalmak istediğim bir arkadaşım yok yada arayıp dertleşebileceğim. Sohbetinden zevk aldığım biri yok.
    
      Nurturia da benim bu eksikliğimi giderdiği için seviyorum sanırım. Oradakiler senelerden beri tanıdığım yakın arkadaşlarım gibi hissediyorum. Onlarla buluşup sohbet etmekten zevk alıyorum.

     Sonra yazıştıklarımızdan şunu fark ettim. Bazen yalnızlıklar güzel olabiliyormuş. Galiba bu benim tercihim. Aslında Ada doğduğundan beri hiç yalnız olmamışım. Şimdi ise o yalnızlığıma birilerini  sokmak istediğime emin değilim.

     Ne gariptir ki tanımadığın sonradan hayatına giren arkadaşlarının sana farkındalık kazandırabilmesi. Yazdığım bir güncellemenin ardından kendimi yanlız hissettim. Sonra gelen yorumlardan fark ettim ki bu güzel bir şey (tabii bir yere kadar). Ben istediğim için yanlızım.